Όσοι με γνωρίζετε καλά, έχετε ακούσει για τον παππού μου τον Φώτη. Για τους υπόλοιπους, μία σύντομη εισαγωγή.
Ο παππούς μου ο Φώτης λοιπόν, είναι ο άνθρωπος από τον οποίο πήρα αυτό το όνομα που πολύ μου αρέσει. Τα πράγματα γίνονται ακόμη καλύτερα, είναι όταν μου λένε ότι μαζί με το όνομα, πήρα και τη χάρη. Να σημειώσω βέβαια εδώ ότι σαν άνθρωπος, νιώθω πολύ τυχερή που γνώρισα και τους τέσσερις γονείς των γονιών μου. Είχα την ευκαιρία να βιώσω στο έπακρον αυτό που έλεγε η γιαγιά μου η Δήμητρα: “Του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου.”
Από κάθε κατάσταση να παίρνεις πάντα το καλύτερο που μπορείς.
Αυτή η έκφραση με ακολουθούσε από τη στιγμή που πήρα το πτυχίο μου, μέχρι και την τελευταία μέρα που τον είδα.
Μου έλεγε: “Μη σε αποθαρρύνει παιδί μου αν το σημείο που βρίσκεσαι τώρα δεν είναι αυτό που θέλεις. Εσύ θα παίρνεις πάντα το καλύτερο που μπορείς, γιατί πάντα έχει να σου μάθει. Αν το κάνεις αυτό, τότε θα πας εκεί που θέλεις.”
Αν κοιτάξω πίσω, από την πρώτη δουλειά μου ως βοηθός λογιστή σε εταιρία που μου έδωσε το πρώτο ερέθισμα για τη δομή του site μέσα από την οποία διαβάζεις σήμερα το άρθρο μου, μέχρι και το χρονικό διάστημα που δούλευα σε ξενοδοχείο και έμαθα τι σημαίνει το χαμόγελο και η 5 αστέρων εξυπηρέτηση πελατών, ο παππούς μου ο Φώτης καλά τα έλεγε.
Κάθε βήμα στην πορεία μου, όσο άσχετο και να φαινόταν τότε, σήμερα με έχει φθάσει πιο κοντά εκεί που θέλω κάποια στιγμή να βρεθώ. Αυτό δε θα έπρεπε να είναι άλλωστε το νόημα της ζωής μας;
Σε κάθε κατάσταση να δίνεις το καλύτερο που μπορείς και μη σε νοιάζει, αυτό θα σου επιστραφεί
Έχεις ιστορίες να μοιραστείς όπου κάποιος σε εκμεταλλεύτηκε, ή μήπως δε σου έδωσε αυτό που αντικειμενικά αξίζεις; Νομίζω όλοι μας.
Δε θα ξεχάσω μία ιστορία του από τον καιρό που εργαζόταν για κάποιους μήνες απλήρωτος για κάποιον. Στη συνέχεια ο εργοδότης αυτός έφυγε, χωρίς φυσικά να τον πληρώσει. Ο παππούς μου όμως κάθε μέρα ήταν εκεί και εργαζόταν σα να ήταν ο πιο ακριβοπληρωμένος υπάλληλος του κόσμου.
Δεν έγινε ποτέ ο πιο ακριβοπληρωμένος υπάλληλος του κόσμου, δεν ήταν άλλωστε αυτή η προτεραιότητά του. Κατάφερε όμως με τα χρόνια να βρεθεί σε μία θέση που απολάμβανε και τον έκανε ευτυχισμένο. Ταυτόχρονα είχε όσα χρειαζόταν για να ζει αυτόν και την οικογένειά του με άνεση. Αυτό ζήτησε και στο τέλος το έλαβε. Απλά πράγματα.
Να μαθαίνεις πάντα όσο μπορείς περισσότερα
Σαν επίπεδο εκπαίδευσης, ο παππούς μου δεν τελείωσε το δημοτικό, όπως και πολλά άτομα σε εκείνες τις δεκαετίες όπου μεγάλωσε.
Το είχε πάντα όμως σαν τιμή του και καμάρι του ότι όταν ανέλαβε καθήκοντα γραμματέα και με την εκπαίδευση που είχε κατάφερε να έχει ένα υπόδειγμα γραφείου. Μου έλεγε πάντα λοιπόν ότι τα όφειλε όλα στο γεγονός ότι δε σταμάτησε ποτέ να μαθαίνει όσα χρειαζόταν για να γίνεται όλο και καλύτερος.
Μη σταματάς στο επίπεδο εκπαίδευσης που έχεις σήμερα. Μην το χρησιμοποιείς ως την ασπίδα προστασίας σου για να πας εκεί που θέλεις. Δε σου το απαγόρευσε κανείς. Αντιθέτως, αν νιώθεις ότι σου λείπει κάποια δεξιότητα, βάλε στόχο για να εκπαιδευτείς και να τη μάθεις.
Το έκαναν οι παππούδες μας έχοντας στη διάθεσή τους ελάχιστα βιβλία και δες τι επέτυχαν. Εμάς λοιπόν σήμερα με πρόσβαση σε πολλαπλάσια γνώση τι μας σταματάει;
Ξέρεις που υπάρχει πολιτισμός; Εκεί όπου ξοδεύεται πολύ σαπούνι
Κάθε φορά που έμπαινε μέσα στο δωμάτιό μου, πριν φύγω για το σχολείο και το έβλεπε άνω κάτω, γιατί πολύ απλά είχα ξυπνήσει τελευταία στιγμή, ήταν το πρώτο πράγμα που μου έλεγε.
Για τον παππού μου κάποιες βασικές αξίες ήταν νόμος. Μία από αυτές ήταν και η αξία του να έχεις τη ζωή σου σε τάξη, γιατί μόνο έτσι δημιουργείς τον απαραίτητο χώρο για να μπορείς να δημιουργήσεις. Όταν δε σου αποσπούν την προσοχή τα μικρά και καθημερινά.
Άγχος; Ποιος είναι αυτός ο Άγχος;
Αυτό αποτελεί μάθημα που πήρε ο παππούς μου, όταν ο ίδιος ήταν παιδί, από έναν παππού στο χωριό μας.
Δε θυμάμαι το όνομά του. Θυμάμαι όμως τον παππού μου να μου λέει ότι κάπου στις δεκαετίες 1930 – 1940 ο άνθρωπος αυτός ξεπέρασε τα 90 χρόνια ζωής.
Έλεγε λοιπόν τότε με πηγαία απορία στον παππού μου: “Ακούω τον κόσμο να λέει διαρκώς: Άγχος, άγχος, άγχος… Ποιος είναι αυτός ο Άγχος βρε παιδί μου, για πες μου, δεν τον ξέρω.”
Και ευτυχώς δεν τον έμαθε ποτέ.
Και έτσι έμαθε να ζει και ο παππούς μου ο Φώτης τη ζωή του. Γνωρίζοντας τον Άγχος μόνο σαν όνομα… Αφού ήξερε ότι σε κάθε περίπτωση έδινε τον καλύτερό του εαυτό, γνωρίζοντας ότι αν κάποια στιγμή του χρειαζόταν κάτι που δεν ήξερε, μπορούσε απλά να το μάθει.
Έχω μάθει πολλά όλα αυτά τα χρόνια που έζησα και με τους παππούδες μου και με τις γιαγιάδες μου. Δεν το αντιλαμβανόμουν τότε, το αντιλαμβάνομαι όμως τώρα. Σίγουρα πολλές πεπαλαιωμένες αντιλήψεις που κρατάμε σήμερα και προσπαθούμε να τις πετάξουμε από πάνω μας, μιας και δε μας εξυπηρετούν πια, έχουν τις ρίζες τους στους προγόνους μας.
Ας μην ξεχνάμε όμως ότι πολλές αξίες και παραδόσεις που μας έφεραν εδώ, κρατάνε επίσης από εκείνες τις εποχές. Τι θα λέγατε σιγά σιγα να τις βγάζαμε από τη ναφθαλίνη και να τις επαναφέραμε;
Υπέροχο άρθρο, υπέροχος παππούς! Μακάρι όλοι να γεράσουμε έτσι…
Το εύχομαι κι εγώ Αλέξανδρε!! 🙂
Συγχαρητήρια για το άρθρο. Εξαίρετος ο παππούς!
Ευχαριστώ πολύ! 🙂 Εξαίρετος, συμφωνώ κι εγώ!