Τη Δευτέρα που μας πέρασε πήγα σε μία από τις καθιερωμένες πλέον συναντήσεις με τον Πατήρ Βαρνάβα στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού της Παναγίας Λαοδηγήτριας.
Αξίζει να αναφέρω ότι πριν πάω περιτριγύριζαν αρκετές σκέψεις στο μυαλό μου. Όταν μπαίνεις στη διαδικασία να κάνεις όσα πιστεύεις ότι χρειάζονται για να δημιουργήσεις εσύ το μέλλον σου υπάρχουν φορές που σκέφτεσαι διάφορα πράγματα. Είναι ευθύνη να το κάνεις αυτό και καμιά φορά φαντάζει ακατόρθωτο το να μην αναρωτηθείς:
“Τελικά βαδίζω σωστά, ή μήπως πάω με τυφλά μάτια στον γκρεμό;”
Εκείνες οι μέρες περιείχαν κάποιες τέτοιες σκέψεις. Είχα καιρό να πάω σε κάποια από αυτές τις συναντήσεις και ακόμη κι εκείνη την ημέρα οι συνθήκες δεν ήταν και πολύ ευνοϊκές. Από το πρωί στο πόδι, από τα Ανατολικά να κατεβαίνω στο κέντρο… Και όλα αυτά μετά από μάθημα Yoga, το οποίο σε αφήνει με μοναδική διάθεση να κουλουριαστείς και να κοιμηθείς.
Κάτι όμως μέσα μου με έτρωγε να πάω. Λίγο η Νέα Χρονιά, λίγο το ότι και την προηγούμενη φορά που είχα παρακολουθήσει από κοντά μία ομιλία του Πατήρ Βαρνάβα, μου είχε τακτοποιήσει πολλές από τις δικές μου σκόρπιες σκέψεις. Λίγο αυτή η διαίσθηση που για ακόμη μία φορά σε τοποθετεί στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή.
Η θεματολογία της συνάντησης εκείνης είχε να κάνει με το απόσπασμα “Περί ζήλου και ζηλωτή” από το «Το γνώθι σαυτόν ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ», ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ, το οποίο μπορείτε να βρείτε ολόκληρο εδώ.
Όλη η ομιλία του Πατήρ Βαρνάβα βρίσκεται στο τέλος αυτού του άρθρου και θα σου πρότεινα να την παρακολουθήσεις. Σου αναφέρω πιο πριν τα σημεία που με κινητοποίησαν εκείνη τη στιγμή να κρατήσω στο σημειωματάριό μου. Μπορεί να υπάρχει κάποιο μήνυμα και για εσένα μέσα σε αυτά.
Όσα σημείωσα.
“Ζήλος είναι η θέρμη της ψυχής, που εκδηλώνεται σαν ορμή ή σαν πάθος και επιθυμία.” (Από το “Περί ζήλου και ζηλωτή” από το «Το γνώθι σαυτόν ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ», ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ)
Η έλλειψη της όρεξης προέρχεται από αυτόν που δεν ενεργοποίησε το χάρισμά του. Σαν άνθρωποι της σημερινής εποχής νεκρώσαμε όλον τον δυναμισμό και την ενέργεια που μας έδωσε ο Θεός.
Αυτό που ονομάζουμε βόλεψη είναι ο θάνατός μας. Αν χαίρεσαι τη ζωή σου, κάνε κάτι!
Ο λόγος επιβεβαιώνεται και μας πείθει, όταν συνοδεύεται και από την πράξη.
Ο Αγαθός Ζήλος επιθυμεί πάντοτε τα ανώτερα. Αλήθεια, έχουμε άραγε αντιληφθεί τι είναι τα ανώτερα; Να δουλέψεις για αυτά, να τα συγκεκριμενοποιήσεις και να κατευθυνθείς προς τα εκεί.
Να είσαι ταπεινός κι όχι ηθικιστικός, να ζητάς δηλαδή το τέλειο. Να είσαι αληθινός άνθρωπος! Η ατέλειά σου είναι καθρέπτης για τον άλλον άνθρωπο. Αντίστοιχα, η δική του ατέλεια, ο καθρέπτης του για εσένα.
Τα λάθη, οι πτώσεις και οι αποτυχίες μας μπορούν να γίνουν δημιουργικές.
Στη σχέση σου με τους άλλους να είσαι στην Πράξη της Θέσης και όχι σε Πράξη Άρνησης. Το να θέτεις τα όριά σου είναι η δική σου Πράξη Αγάπης προς αυτόν, για να αφυπνιστεί.
Η φιλία σημαίνει συνεξέλιξη και η Αγάπη είναι μία διαρκής ανησυχία για το πως εγώ και ο άνθρωπός μου θα προχωρήσουμε.
Ας μη φύγουμε από αυτή τη ζωή ως τρεις τελείες, αλλά ως πολλά θαυμαστικά!
Ως κατ’επίγνωση ζηλωτές στην καθημερινότητά μας.
Έχουμε Άξονες Ζωής; Είμαστε Άνθρωποι Ενθουσιασμού; Η ζωή μας είναι ένα Κήρυγμα για όποιον βρεθεί στον δρόμο μας, να μας πλησιάζει κάποιος και να λέει “Αυτός είναι Φως”;
“Ο ζηλωτής αυτός, ενώ κοπιάζει, δεν αποθαρρύνεται· ενώ εργάζεται, δεν αποκάμνει· ενώ πονάει, δεν αισθάνεται την κούραση· ενώ δαπανάται, δεν εξαντλείται και δεν γκρινιάζει, αλλά πάντα ακμαίος και ζωηρός, εύθυμος και θαρραλέος, εξορμά προς νέα εργασία. Φλεγόμενος από τον ένθεο ζήλο του, ζητά να επεκτείνει τις ενέργειές του σε όλη την ανθρωπότητα… Δεν κάνει τίποτα που να μπορεί να επιφέρει θλίψη στον πλησίον του.” (Από το “Περί ζήλου και ζηλωτή” από το «Το γνώθι σαυτόν ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ», ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ)
Εσύ λοιπόν, τι αποκαλείς ζωή;
Φεύγοντας από την ομιλία.
Έφυγε σε μεγάλο βαθμό από πάνω μου ο ο φόβος και πολλοί από τους προβληματισμούς μου που σχετίζονται με τη δική μου ανάγκη για τελειομανία. Να εργάζομαι με τα δικά μου χαρίσματα και να έχω την ανάγκη να χαρακτηρισθούν στο τέλος ως επιτυχημένα. Αντίστοιχα, να φοβάμαι ότι οι επιλογές που κάνω θα κριθούν στο τέλος ως αποτυχημένες.
Μάθαμε να ζούμε χρησιμοποιώντας ως ασπίδα προστασίας τον φόβο ότι αν δοκιμάσουμε θα αποτύχουμε. Ξεχάσαμε ότι ο πιο ισχυρός φόβος θα έπρεπε να είναι να φύγουμε από αυτή τη ζωή με το μοναδικό μας αποτύπωμα να βρίσκεται στον καναπέ και όχι σε οποιοδήποτε άλλο σημείο προσφοράς στον κόσμο.
Να αφήσεις το αποτύπωμά σου στον καναπέ, βλέποντας ωραίες ταινίες και σειρές με τους δικούς σου ανθρώπους, διαβάζοντας ωραία βιβλία, περνώντας ποιοτικές στιγμές. Κάνοντας ευχάριστα διαλείμματα για να επιστρέψεις μετά και να προσφέρεις με ζήλο από αυτό που πιστεύεις και νιώθεις ότι μπορείς να κάνεις για να αφήσεις έναν καλύτερο κόσμο.
Μην το κρίνεις ως σημαντικό ή ασήμαντο, μην το συγκρίνεις με αυτό που προσφέρει ο διπλανός σου. Νιώσε απλά ευγνωμοσύνη για κάθε διάθεση που συναντάς στο δρόμο σου και συνοδεύεται από τον κατ’επίγνωση ζήλο.
Εγώ νιώθω πολύ μεγάλη ευγνωμοσύνη για αυτόν τον ποιοτικό χρόνο που προσφέρει στον κόσμο ο Πατήρ Βαρνάβας μέσα από αυτές τις συναντήσεις του. Σου προτείνω ανεπιφύλακτα, όταν και αν το νιώσεις, να παρευρεθείς σε κάποια από αυτές.
Μία Απάντηση