Photo by Steve Johnson on Unsplash
Πριν από λίγο καιρό και στα πλαίσια μίας φιλοσοφικής συζήτησης ήρθα αντιμέτωπη με την ακόλουθη ιστορία:
Κάποια στιγμή ένας άνθρωπος βρέθηκε στο Άγιο Όρος για να συζητήσει τους προβληματισμούς του με έναν πνευματικό. Μέσα σε όλα συζήτησαν την πιθανότητα να αποτύχει σε κάτι από όλα αυτά που κάνει. Φυσικά υπήρχε το μόνιμο ερώτημα αυτού του φόβου: Τελικά γιατί, όσο και να προσπαθούμε, όσο και να δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό, να συναντάμε την απόρριψη και την αποτυχία;
Ο πνευματικός, με τη δική του μοναδική καθοδήγηση και εσωτερική σοφία, έδωσε μία απλή απάντηση. Καθόλου βγαλμένη από τα παραμύθια ή από αυτές που συναντάμε στις ταινίες:
Πολλές φορές, το σχέδιο του Θεού, μπορεί να είναι απλά να σου διδάξει να διαχειρίζεσαι την αποτυχία (ή την απόρριψη).
Είναι περίεργο πράγμα η διαίσθηση ξέρεις. Εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι η ιστορία αυτή ήταν για εμένα.
Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι να καταλάβω και το γιατί. Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσεις μαζί μου, αλλά η καθημερινότητα έχει αρκετές προκλήσεις. Θέλεις να κάνεις κάτι, βάζεις ένα πλάνο. Το οργανώνεις τόσο καλά, κάνεις όλα όσα σου έχουν πει ότι πρέπει να κάνεις αλλά λογαριάζεις πολλές φορές χωρίς τους ξενοδόχους που εμπλέκονται για να προχωρήσει αυτό σου το πλάνο.
Επομένως εκεί έρχεται η υπομονή. Ένα από τα συστατικά που τροφοδοτούν τα αποθέματα της υπομονής είναι οι ευκαιρίες που παρουσιάζονται στη ζωή και εσύ τις αρπάζεις. Κάθε ευκαρία που αρπάζεις σου δίνει και μία ελπίδα. Η ελπίδα αυτή τελικά προσφέρει στην υπομονή.
(Καλά, όχι ότι είναι κάποια επιστημονική ανάλυση αυτή, μία οπτική γράφω.)
Και μετά έρχεται απλά εκείνη η στιγμή που τρως άκυρο
Τόσο περίτρανο που χορταίνεις για μία – δύο ημέρες. Ειδικά όταν έρχεται στην πιο άκυρη χρονική στιγμή. Εκεί όπου θα μπορούσες να είχες αποφύγει την ελπίδα, το να ασχοληθείς να αφιερώσεις ενέργεια και χρόνο σε κάτι απλά δεν ξέρει κάποιος να σου δώσει την απάντηση που θέλεις.
Τελικά, αποφασίζεις απλά να πάρεις το ρίσκο. Και μόλις το πάρεις απόφαση, ξαφνικά όλα όσα ρωτούσες παίρνουν τις απαντήσεις τους. Και όχι με το καλύτερο αποτέλεσμα για εσένα.
Έτσι, μένεις απλά με την απόρριψη…
Να σου πω την αλήθεια, δεν είναι ένα από αυτα τα posts στα οποία θα σου γράψω ότι όλα θα πάνε καλά και πως για κάποιον λόγο γίνονται. Από την άποψη ότι δε θεωρώ ότι μπορείς να είσαι πάντα σε φάση που μπορείς να το δεις αυτό.
Νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που ήθελα εξ αρχής να σου γράψω. Γιατί καμιά φορά μπορεί ό,τι και να σου λέει ο περίγυρός σου, εσύ να μην είσαι σε θέση να το διαχειριστείς. Να ξέρεις ότι πρέπει να φας την απόρριψή σου και να την καταπιείς. Και ταυτόχρονα να συνεχίσεις.
Όσα συναισθήματα και να έχεις που σου αποσπούν την προσοχή να επιτρέπεις στον εαυτό σου να τα βιώνεις και ταυτόχρονα να μην αφήνεις να σε πάρει η μπάλα της καθημερινότητας. Ταυτόχρονα όμως έχεις κάθε δικαίωμα να τα βιώσεις. Αν νιώθεις αδικημένος, θυμωμένος, οργισμένος, μεταξύ μας that’s ok!
Αν θέλεις την άποψή μου αυτή τη στιγμή δεν είναι ότι βιώνουμε την εποχή της ηρεμίας. Εκεί όπου όλα ρέουν σαν το γάργαρο νερό και κάθε άνθρωπος που συναντάς έχει όλη την καλή πρόθεση να ασχοληθεί. Άλλες φορές γιατί απλά βαριέται και του είσαι αδιάφορος. Ορισμένες φορές γιατί μπορεί να έχει κάποιο κρυφό σχέδιο, κι εσύ που να το ξέρεις.
Το μόνο για το οποίο μπορώ να είμαι σίγουρη αυτή τη στιγμή ότι αξίζει, είναι να συνεχίσεις. Όχι για χάρη του ότι όλα για κάποιον λόγο γίνονται και στο τέλος θα πάνε καλά. Θα ήθελα πολύ να στο εγγυηθώ. Έτσι, για το γινάτι και το πείσμα και για την ωριμότητα που φαντάζομαι ότι σου προσφέρει να έχεις τη δύναμη να διαχειρίζεσαι την απόρριψη και την αποτυχία.
Αν μη τι άλλο θα σε φέρει ένα βήμα πιο κοντά στο να γίνεις ένας ακόμη Υoda. Κι όσο να πεις αυτό έχει μία αξία.
