Είναι Σάββατο και εγώ περπατάω. Έχω τελειώσει μόλις από μία συνεδρία μου και επιστρέφω προς το σπίτι. Με περιμένουν τόνοι από tasks που έχω να ολοκληρώσω, για να επιτρέψω στον εαυτό μου να έχει μία ήρεμη Κυριακή.
Συνειδητοποιώ την κούραση που υπάρχει στο σώμα μου, μιας και αναρρώνω από την κλασική ίωση που περνούν οι περισσότεροι από εμάς αυτόν τον καιρό. Έχω αγοράσει μόλις το κόκκινο ημερολόγιό μου για να γράψω τους στόχους μου για το 2019.
Εκεί λοιπόν που περπατώ και σκέφτομαι τι θα γράψω, μιας και δεν έχω κατορθώσει ακόμη να βρω χρόνο για να μείνω με τον εαυτό μου και να γράψω αυτά που επιθυμώ να υλοποιήσω μέσα στο νέο έτος, αποφασίζω να κάνω την εξής ερώτηση στον εαυτό μου:
“Φωτεινή, τελικά τι στιγμές θέλεις να ζεις το 2019 για να νιώθεις ευτυχία και πληρότητα;”
Ξαφνικά με κατακλύζουν εικόνες από ήρεμες στιγμές με φίλους στο σπίτι. Ακούω τις συζητήσεις μας που έχουν να κάνουν με την επόμενη ταινία που θα δούμε, ή το επόμενο ταξίδι. Στη συνέχεια, βρίσκομαι με τον σύντροφό μου το βράδυ στο σπίτι και απλά βλέπουμε μία σειρά στην τηλεόραση, ενώ με κρατάει αγκαλιά. Και όλα αυτά απελευθερωμένα από το συναίσθημα της καθημερινής πάλης που κατακλύζει εκείνη τη στιγμή το σώμα μου, στην προσπάθεια να φτάσω σπίτι.
Εκεί που περπατάω και έχω μπει σε αυτές τις εικόνες και έχω μουσική στα αυτιά μου, κάτι με κάνει να σηκώσω ενστικτωδώς το βλέμμα. Βλέπω έναν τοίχο απέναντί μου που γράφει:
“Ζωή, όχι Επιβίωση.”
Ποιο ήταν εκείνο το σημείο στη ζωή μας που αποφασίσαμε να περνάμε την κάθε μας ημέρα με μοναδική προσπάθεια να επιβιώσουμε; Πότε αποφασίσαμε να κρατιόμαστε τόσο σφιχτά από τα πάντα με μόνιμο φόβο ότι αν αφεθούμε και τα αφήσουμε, αυτά θα καταρρεύσουν;
Όλα αυτά τα οποία μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση όπου σταματήσαμε να ζούμε και επιλέξαμε απλά να επιβιώνουμε, πάμε να τα καταστρέψουμε και να τα αποδημιουργήσουμε παρακαλώ;
Έτσι μπράβο!
Καλή Ζωηρή Χρονιά σε όλους!
