Δεσποινίς ετών 32

Ω ναι, είναι αλήθεια! Τα 30 ήρθαν, μπήκαν και μετράνε ήδη εμπειρία 2 ετών. Και όχι ό,τι κι ό,τι δύο χρόνια. Ικανά κι αντάξια να μου επιβεβαιώσουν όλους αυτούς τους φίλους που μου έλεγαν όταν μπήκα στα 30 ότι έχει ενδιαφέρον η φάση!

Θεωρώ ότι πέραν του κάθε ημερολογιακού έτους, ένα ηλικιακό έτος φέρει τη δική του βαρύτητα στη ζωή ενός ανθρώπου. Δεν είναι καθόλου τυχαία τα διδάγματα αλλά ούτε και οι εμπειρίες που βιώνουμε μέσα σε αυτό. Έχει σημασία φυσικά το τι είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε και να μάθουμε. ‘Οταν παίρνουμε όμως την απόφαση να μην αφήσουμε άλλο τη ζωή μας στη μοίρα της, αλλά να κάνουμε κάτι με αυτή, κάθε χρόνος της ζωής μας είναι ένα λιθαράκι. Κάθε λιθαράκι με τη δική του ξεχωριστή σημασία στο δικό μας μονοπάτι.

Κάνοντας λοιπόν την ανασκόπηση όλων των γεγονότων, των εμπειριών και των προκλήσεων που βίωσα, συνειδητοποιώ τον πλούτο της γνώσης και των μαθημάτων που κρύβονται από πίσω. Δεν έχω λοιπόν παρά να μοιραστώ και πάλι αυτόν τον πλούτο μαζί σας. Ίσως να βρίσκεται μέσα κάτι και για εσάς.

Μέσα στη χρονιά, δε θα σας το κρύψω, χρειάστηκε να τεστάρω σε πολύ μεγάλο βαθμό την υπομονή μου. Άλλες φορές με ψυχραιμία. Στην πλειοψηφία τους όμως βίωσα καταστάσεις που με έφθασαν στα άκρα. Από μικρές και καθημερινές στιγμές, μέχρι και φορές που ένιωθα το μέλλον μου να κρέμεται από μία κλωστή και κανείς να μην μπορεί να μου δώσει μία ξεκάθαρη απάντηση στις απορίες που χρειαζόμουν για να πάρω απόφαση.

Κάποια στιγμή έφτασα και πάλι στο σημείο όπου έπρεπε να βρω τη δύναμη και να παρατηρήσω. Γιατί;

Ξέρετε, σε αυτή τη σύγχρονη καθημερινότητα, έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ στην ταχύτητα που ξεχνάμε ότι τελικά κάποια πράγματα χτίζονται, δεν εμφανίζονται ως δια μαγείας. Βήμα το βήμα, μέρα με τη μέρα, απόφαση την απόφαση. Η ύλη θέλει τον χρόνο της για να αποτυπώσει τα αποτελέσματα της προσπάθειάς μας. Αλλά τελικά, αυτή δεν είναι ή γλύκα της;

Αυτό που πονάει είναι η ανυπομονησία και η έλλειψη εμπιστοσύνης. Όχι όμως ο στόχος που θέσαμε, γιατί μέσα μας πιστέψαμε ότι αξίζει.

Είναι ωραίο να θέτουμε στόχους. Αυτό είναι που δίνει και νόημα στη ζωή μας. Αυτό που είναι όμως ακόμη καλύτερο είναι να ανακαλύπτουμε και να θέτουμε σε πράξη όλες αυτές τις συνήθειες που θα μας οδηγήσουν στην επίτευξη αυτών των στόχων.

Τα τελευταία χρόνια έχω θέσει πολλούς στόχους. Κάποιους από αυτούς τους πέτυχα. Κάποιους όχι. Αυτό που συνειδητοποίησα είναι ότι η μόνη διαφορά ανάμεσα σε έναν επιτυχημένο και έναν αποτυχημένο στόχο είναι η συμπεριφορά μας απέναντι στο πλάνο που χρειάζεται για την υλοποίηση.

Το επόμενο σημαντικό είναι ότι μόλις θέσουμε τον στόχο να πάρουμε το βλέμμα από εκεί και να απολαύσουμε όλα τα οφέλη που μας προσφέρει η διαδικασία.

Έμαθα λοιπόν ότι αντί να επικεντρώνομαι με μανία στο πόσα κιλά μείον δείχνει η ζυγαριά κάθε εβδομάδα, να απολαύσω όλες τις υγιεινές συνήθειες που υιοθέτησα στην απόφασή μου να απελευθερώσω το περιττό μου βάρος. Αντί να κολλάω στο πως θα είναι η παρουσία μου στην επόμενη ομιλία μου να ενθουσιάζομαι με τις πληροφορίες που συγκεντρώνω για αυτά που θέλω να μιλήσω.

(Μεταξύ μας, το να προετοιμάζεσαι για μία ομιλία είναι τέλεια επανάληψη και ευκαιρία για νέα έρευνα και πειραματισμό!)

Έτσι, επέτρεψα στον ψυχαναγκασμό και την τελειομανία μου να δώσουν χώρο στη δημιουργικότητά μου. Μοναδική ευκαιρία, μιας και για πρώτη φορά μπόρεσα να πω μπράβο στον εαυτό μου και να εκτιμήσω την προσπάθεια, όχι το πως θα φανεί κάτι.

Εκεί βρίσκεται η μαγεία. Μιας και την επόμενη φορά που μπαίνεις στη διαδικασία να κρίνεις κάτι εκ του αποτελέσματος, σταματάς τον εαυτό σου και εκτιμάς την προσπάθεια που έκανε κάποιος για να δώσει παρουσία και να προσπαθήσει για κάτι.

Σε μία εποχή που όλοι νομίζουμε ότι η οθόνη που κοιτάμε και αλληλεπιδρούμε μας έχει κάνει σοφότερους των σοφοτέρων είναι ωραίο πριν κρίνουμε να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να επικροτήσουμε την προσπάθεια και το θάρρος ενός ανθρώπου που πήρε την απόφαση να κάνει κάτι.

Πραγματικά, αν γυρίσετε και μου πείτε: “Φωτεινή, κουράστηκα να προσπαθώ. Θέλω τόσο πολύ να συνεχίσω, αλλά δεν έχω πια τη διάθεση.” Θα σας πω, μαζί σας. Θα κατανοήσω όλες εκείνες τις φορές που ενώ στην πράξη μιλάτε με άνθρωπο, νιώθετε ότι μιλάτε με έναν τοίχο. Όσο και να εξηγείτε, δεν υπάρχει καμία θέληση να βρεθεί η λύση.

Μεταξύ μας όμως, ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που κατάλαβα είναι ότι για να συνεχίσεις χρειάζεται υπομονή, γερά νεύρα και ακόμη πιο γερό στομάχι. Τι γίνεται όμως όταν όλα αυτά έχουν στερέψει;

Τότε ήρθε η ώρα για ένα διάλειμμα φίλοι μου! Και το διάλειμμα δεν έχει καμία σχέση με την ήττα. Είναι μία ώριμη απόφαση που θα επιτρέψει τα πράγματα να πάρουν τη θέση τους μέσα και γύρω μας. Έτσι, θα μας ανατροφοδοτήσει με όλα όσα χρειαζόμαστε για να επιστρέψουμε στο παιχνίδι.

Ο μόνος τρόπος για να χαρείς κάτι πραγματικά είναι να έχεις δίπλα σου τους δικούς σου ανθρώπους για να το μοιραστείς. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ευλογία. Πολλές φορές μπορεί να φαντάζει ευκολότερο να πορεύεσαι μόνος, αλλά αυτό δεν το καθιστά και την ιδανική λύση.

Οι μήνες που πέρασαν έφεραν στη ζωή μου νέους ανθρώπους, ή φίλους από το παρελθόν που έκαναν δυναμικό come back. Απόλαυσα κάθε περίπτωση!

Κάποια στιγμή, όταν μπήκα στην οργανωτική ομάδα του WordCamp Thessaloniki 2019, η Ευαγγελία μου είχε πει: “Είναι πολύ ωραία. Σαν ψυχοθεραπεία!” Δύσκολα ξεχνάς μία τέτοια δήλωση. Ειδικά όταν επιβεβαιώνεται.

New Family gained in 2019: Check! WordPress Greek Community
Και νιώθω πολύ ευτυχισμένη για αυτό!!! ❤️

Νιώθω ότι έχω ακόμη δρόμο μπροστά μου σε αυτό το κομμάτι. Τους προηγούμενους μήνες όμως κατάλαβα την αξία της επικοινωνίας μέσα σε κάθε σχέση.

Η επικοινωνία μπορεί να δώσει ζωή, ή να καταστρέψει μία σχέση. Μπορούμε να επιλέξουμε να επικοινωνούμε αμφίπλευρα ή μονόπλευρα. Αντίστοιχα με την κάθε επιλογή, μπορούμε να σώσουμε καταστάσεις και να βγούμε πιο δυνατοί από αυτές, ή να μένουμε πάντα στο τέλος παρέα με έναν πληγωμένο εγωισμό νιώθοντας αδικημένοι και τροφοδοτόντας την πτυχή του θύματος μέσα μας.

Προσωπικά, συνεχίζω να επιλέγω το πρώτο. Μπορεί να ζορίζει περισσότερο ορισμένες φορές, αλλά μου προσφέρει μία υγιή συντροφική σχέση και πολλές φιλικές και συνεργατικές. Και αυτό θα το έλεγα επιτυχία. 😉

Για ποιον λόγο τελικά ξυπνάμε το πρωί και ζούμε αυτό το πολύτιμο δώρο που μας δόθηκε, όταν γεννηθήκαμε σε αυτόν τον τρόπο; Έτσι απλά για να βιώνουμε παθητικά την ίδια επαναλαμβανόμενη ημέρα;

Είναι κρίμα να το κάνουμε αυτό. Αντίστοιχα, είναι κρίμα να τρενάρουμε να ζήσουμε την ημέρα μας γεμάτη ενθουσιασμό και χαρά, απλά και μόνο επειδή δεν είναι τόσο ευφάνταστη όσο την είχαμε δημιουργήσει στο μυαλό μας. Η κάθε μας μέρα είναι τόσο αξιοσημείωτη όσο η νότα που θα αποφασίσουμε εμείς να της δώσουμε.

Για εμένα, το κύριο πάθος που ανακάλυψα μέσα στο 31ο έτος της ζωής μου είναι το να γράφω περιεχόμενο και να βοηθάω τον κόσμο που θέλει να εκφράσει το δικό του πάθος στον μαγικό κόσμο που λέγεται διαδίκτυο. Όπως επίσης και το γεγονός ότι υπάρχει πραλίνα φράουλα!

Αλήθεια, ποιο είναι το δικό σας;

Είναι πολύ όμορφο να ζεις, να ανακαλύπτεις και να επενδύεις στη διαρκή σου εξέλιξη. Όλα αυτά μέσα από το θάρρος που χρειάζεται να είσαι αυθεντικός. Με τη χαρά που πήρα από όλες τις ευχές που έλαβα χθες και την ευγνωμοσύνη που ένιωσα για αυτές, στέλνω αυτή την ευχή μου σε όλους εσάς!

Keep on living people!!