Ας ξεκινήσω με μία σύντομη περιγραφή:
Στις 18 Μαΐου 2019 είχαμε το WordCamp Athens 2019. Το επίσημο συνέδριο του WordPress στην Αθήνα. Σε περίπτωση που αναρωτιέσαι “Τι είναι WordPress;”, αρχικά θα σου πω με μία φράση ότι είναι η πλάτη στην οποία ακουμπάω, ώστε να μπορώ να γράφω εγώ αλλά και αμέτρητος άλλος κόσμος που δεν έχει ιδέα από κώδικα, παρά μόνο από λέξεις. Στη συνέχεια θα σε παραπέμψω σε αυτό το site, όπου μπορείς να μάθεις περισσότερα.
Σε αυτό το WordCamp λοιπόν είχα κι εγώ τη θέση μου με τη θεματολογία που λέγεται: “Copy a Writing that Sells.”
Θα σε πάω λοιπόν τώρα λίγο στο τέλος της ιστορίας:
Είμαστε με την παρέα μου για φαγητό μετά το τέλος του WordCamp Athens. Εγώ πλέω μέσα σε πελάγη ευτυχίας, γιατί πολύ απλά η ομιλία μου έχει τελειώσει και έχουν πάει όλα όπως θα ήθελα.
Μέσα από τη συζήτηση για το όλο event ένας φίλος μου με ρωτάει: “Δεν καταλαβαίνω καν γιατί αγχώθηκες. Είναι κάτι που έχεις κάνει τόσες φορές και μιλούσες για κάτι που το κατέχεις. Τι σε έπιασε και αγχώθηκες;”
Η απάντησή μου ήταν “Δεν ξέρω.” Όπως ήταν και από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να νιώθω ανασφαλής με το να εκτεθώ μπροστά σε ένα κοινό και να παρουσιάσω όλα όσα με έχουν βοηθήσει μέχρι σήμερα να γράφω περιεχόμενο που επιτυγχάνει στόχους.
Υπάρχει περίπτωση να με ξέρεις. Δεν είναι ότι είμαι Keynote Speaker σε παγκόσμια συνέδρια, καμία σχέση.
Είτε με ξέρεις, είτε όχι, θα παραδεχθώ μία αλήθεια μου τώρα: Μου αρέσει να συμμετέχω σε ομιλίες και σεμινάρια. Δεν ξέρω αν όλο αυτό κρύβει πίσω του κάποια ανάγκη προσωπικής επιβεβαίωσης και αποδοχής. Πολύ πιθανόν. Με συνειδητά λόγια όμως έγκειται στο εξής:
Όλοι έχουμε γνώσεις που ανακαλύπτουμε μέσα από την προσωπική μας δουλειά, την προσπάθειά μας και την εκπαίδευσή μας. Όταν κάτι από αυτά έχει κάνει τη ζωή μου ευκολότερη, μου αρέσει να το μοιράζομαι με τον κόσμο. Ίσως είναι κάτι που θα βοηθήσει κάποιον, όπως με τη σειρά μου έχω βοηθηθεί κι εγώ από τις ομιλίες και τα σεμινάρια που έχω παρακολουθήσει.
Όπως παραδέχθηκα άλλωστε και στην ομιλία της Στέλλας, στο ίδιο συνέδριο, ένας από τους λόγους που ήμουν εκείνη την ημέρα εκεί να μιλάω για περιεχόμενο, ήταν επειδή πριν από ένα χρόνο ακριβώς είχα παρακολουθήσει ένα δικό της σεμινάριο και άρχισα να εφαρμόζω τις συμβουλές της.
Δεν είναι αυτό το θέμα μας βέβαια τώρα. Μιας και ήρθε η ώρα να ξεκινήσω την παρωδία μου:
“Γιατί δε στέλνεις μία πρόταση για ομιλία στο επόμενο WordCamp Athens 2019;”
Καλά, όχι ότι εγώ δεν ήθελα, αλλά για κάποιον λόγο στο δικό μου μυαλό το WordCamp ήταν ένα από αυτά τα άπιαστα όνειρα. Ξέρεις, σαν το παντελόνι που βάζεις στο πάνω πάνω ράφι, και πρέπει πρώτα να χάσεις 10 κιλά για να προσπαθήσεις να το φορέσεις.
Εντάξει λοιπόν, δύο στα δύο, ήταν η σκέψη μου. Θα στείλω μία πρόταση και το πολύ πολύ να απορριφθεί, λέω μέσα μου με άνεση. Αυτή η άνεση ήταν όμως που με έκανε να έχω τόση πολλή δουλειά που ανέβαλα διαρκώς το να γράψω 10 σειρές και να πατήσω αποστολή.
Μέχρι που ήρθε η καταληκτική ημερομηνία κι εγώ φυσικά σφύριζα κλέφτικα. Είχα σκεφτεί απλά τη θεματολογία μου, αλλά υπήρχε μόνο σε μία σκεπτόσφαιρα πάνω από το κεφάλι μου και ανέμιζε, μέχρι να πάρω απόφαση να τη γράψω.
Κι εκεί είναι το σημείο που από τη μία εκνευρίζεσαι με τον εαυτό σου γιατί έχει φτάσει τελευταία στιγμή και δεν έχεις κάνει τίποτα. Από την άλλη δεν μπορείς να διανοηθείς ότι θα σου επιτρέψεις να περάσει η ευκαιρία. Ολόκληρη σκεπτόσφαιρα είχα δημιουργήσει, της είχα δώσει και τίτλο: “Copy a Writing that Sells.” αλλά μόνο στον τίτλο είχα μείνει.
Για πολλοστή φορά, απλά μου αποδεικνύεται η εξής αρχή:
Έχεις κάτι που συνεχίζεις να αναβάλεις διαρκώς, αλλά συνεχίζεις και να το σκέφτεσαι; Η λύση είναι απλή: Στρώσου και κάνε το, ακόμη κι αν είσαι στην εκπνοή της προθεσμίας. Καλύτερα να απογοητευθείς για την απόρριψη που θα φας, παρά για το ότι κάτι που θέλεις να κάνεις έμεινε ένα συννεφάκι πάνω από το κεφάλι σου.
Το συννεφάκι δε θα αργήσει να γίνει φάντασμα που σε στοιχειώνει με τα ερωτήματα του “Τι θα γινόταν αν…;”
“Θα θέλαμε να παρακαλέσουμε να μας αποστείλετε τις παρουσιάσεις των ομιλιών σας έως την Πέμπτη 9 Μαΐου 2019”,
έγραφε το email που με ενημέρωνε για τα τεχνικά της εισήγησής μου. Και ήταν 23 Απριλίου. Εντάξει, έχω 16 ημέρες μπροστά μου και νιώθω αρχόντισσα! Έχω φτιάξει ήδη τη λίστα με τα άρθρα που θα διαβάσω, τα προσωπικά μου Case Studies, έχω εγγραφεί και σε 2 courses.
Αν μη τι άλλο, αυτές οι περιπτώσεις είναι μία καλή ευκαιρία να πάρεις κι άλλες γνώσεις κι ερεθίσματα για τη δουλειά σου.
Συνέχισα όμως να επιλέγω την αναβλητικότητα για καλύτερή μου φίλη. Επαναλαμβάνω και πάλι την ιστορία με την αποστολή της πρότασης. Αυτή τη φορά όμως με μεγαλύτερη πίεση, μιας και τώρα έχω επιλεγει. Oups, δεν υπάρχει τώρα επιστροφή.
Κάθομαι μπροστά στην οθόνη μου, έχω εκατοντάδες ιδέες στο μυαλό μου, έχω παίξει πόσες φορές το σενάριο της ιδανικής μου εισήγησης, έχω γελάσει μαζί μου, έχω μείνει ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα. Κι όμως είμαι μπροστά από μία άδεια διαφάνεια, λίγο πριν τη λήξη της προθεσμίας μου.
Οι εικόνες παίζουν στο μυαλό μου, αλλά κάθε φορά που πάω να τις αποτυπώσω, απλά τίποτα δεν είναι ικανοποιητικό. Μέχρι να έρθουν πάλι οι τελευταίες ώρες κι εγώ μέσα σε μία προσήλωση που προκύπτει από το άγχος και την απόγνωση από τη μία να φτιαχνω διαφάνειες και από την άλλη να σκέφτομαι: “Που πας ρε Καραμήτρο, θα γελάει ο κόσμος!”
Και τώρα ήρθε η ώρα να κάνω και μία πρόβα
Ποτέ! Ήξερα τι είναι σημαντικό να πω. Αν με έβαζες εκείνη την ώρα σε ένα τραπέζι και άρχιζαν οι φίλοι μου να με ρωτάνε: “Ρε συ Φωτεινή, πως θα μπορέσω να γράψω ένα άρθρο με τέτοιον τρόπο ώστε όσοι το διαβάζουν να εγγράφονται στη λίστα μου και να διαβάζουν τελικά τα Newsletter μου;”, θα σου έλεγα όσα είχα στις διαφάνειες κι ακόμα περισσότερα.
Τώρα ήμουν όμως εδώ, μπροστά σε ένα μόλις γνωστό μου άτομο και η ιδέα ότι την επόμενη φορά θα ήμουν μπροστά σε αγνώστους με έκανε να τραυλίζω και να λέω 5 “Εεεεεε” στο λεπτό.
Τελικά, εγώ λέω να μην έρθω
“Εντάξει, Φωτεινή, μας γάνιασες!” Ακόμη και σήμερα απορώ πως δε μου το είπαν όλοι όσοι ζάλισα με τις ανασφάλειες που με έπιασαν λίγο πριν βρεθώ εκείνο το (τελικά) υπέροχο Σάββατο στο Μέγαρο Μουσικής.
Προσωπικά, δε με αναγνώριζα. Ούτε τότε, ούτε και τώρα που με παρατηρώ. Από την παρουσίασή μου που την έστειλα με δύο λειψές διαφάνειες και το ανακάλυψα μία ημέρα πριν, μέχρι τη φόρμα μου που κατάφερα να κάψω σε κάποια σημεία με το σίδερο. Θέλω να σου πω πως είμαι σίγουρη ότι τίποτε από αυτά δε θα εμφανιζόταν αν εγώ δεν τα προκαλούσα.
Ακόμη κι αν εμφανιζόταν, τίποτα από αυτά δεν είχαν σημασία
(Μα, η φόρμα;;;;;;)
Αν εγώ επέλεγα να πάω με την ψυχολογία “Πάμε να παίξουμε;” και όχι με την ψυχολογία “Ό,τι και να κάνω, αποκλείεται το αποτέλεσμα να είναι επιτυχημένο.”, απλά θα αφηνόμουν στη ροή των πραγμάτων και θα απολάμβανα την ευκαιρία που μου είχε δοθεί. Να βρεθώ σε ένα μέρος στο οποίο πήρα εκπληκτικές ιδέες και γνώσεις για τη δουλειά μου.
(Άκυρη παρένθεση, αλλά όντως οι ιδέες και η γνώση που πήρα από το συνέδριο τα σπάνε! Πάρτε μία ιδέα από τις παρουσιάσεις των ομιλητών.)
Επιπρόσθετα να έχω και την τιμή να πάρω τον λόγο και να έχω 30 λεπτά δικά μου πάνω στη σκηνή του WordCamp για να δώσω και τις δικές μου ιδέες σε κόσμο που μπορεί κάτι να πάρει από αυτές.
Και γιατί σου τα λέω όλα αυτά;
Ξέρω ότι είναι μεγάλο ρίσκο να μιλάς για μία εμπειρία έκθεσης από την ευάλωτη πλευρά σου. Δεν είναι όμως ο σκοπός μου να είμαι η δυνατή της υπόθεσης σε αυτό το άρθρο.
Ναι νιώθω πολύ χαρούμενη, γιατί το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό το σενάριο που έπαιζα ξανά και ξανά στο μυαλό μου και ήμουν ικανοποιημένη. Ήταν ακόμη καλύτερο. Ξέρω φυσικά ότι υπάρχουν πολλά περιθώρια για το ακόμη καλύτερο. Και η ζωή συνεχίζεται.
Φωτεινή, δεν καταλαβαίνω γιατί αγχώθηκες;
Λίγες ημέρες μετά την επιστροφή μου, παρόμοια συζήτηση, ίδια ακριβώς απορία. Ξέρεις, με απασχολούσε κι εμένα το γιατί αγχώθηκα και γιατί το έκανα τόσο μεγάλο μέσα στο μυαλό μου, ενώ δεν ήταν. Με έπιασαν οι δεύτερες σκέψεις του ότι, τελικά, γιατί όλα αυτά;
Όταν έρχεται μία τέτοια στιγμή στη ζωή μου καταλήγω πάντα σε αυτή την ερώτηση και μετά κάνω στροφή προς τα μέσα να βρω την απάντηση. Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι κάθε αναβλητικότητα, ανασφάλεια και κάθε “Δε θα πάω” που εξέφραζα, ήταν απλά ένας φόβος για μία ευθύνη που αισθάνομαι σε τέτοιες περιπτώσεις.
Είτε με κάποιο χρηματικό αντίτιμο, είτε χωρίς, είτε πρόκειται για ένα αναγνωρισμένο όνομα, είτε για εμένα που βρίσκομαι στο ξεκίνημά μου, συμβαίνει κάτι πολύ σημαντικό όταν σου δίνουν τον λόγο να μιλήσεις για τη δική σου θεματολογία. Όπου κι αν είναι αυτό.
Ο κόσμος έχει βάλει στην άκρη αυτόν τον χρόνο για εσένα. Σου έχει κάνει την τιμή να σου προσφέρει την προσοχή του για αυτά τα πέντε, δέκα, ή τριάντα λεπτά από τη ζωή του. Μέσα από όλο αυτό το συνονθύλευμα ιδεών και πληροφοριών που υπάρχουν εκεί έξω, ο κόσμος επέλεξε εσένα. Είναι μία τιμή που σε κάνει να θέλεις να δώσεις κάτι που αξίζει.
Άλλο το αν κάποιος που θα σε παρακολουθήσει θα πάρει τις ιδέες σου για να κάνει κάτι με αυτές. Από εκεί και πέρα προχωράμε στο τι είναι κατάλληλο για τον καθένα και σίγουρα δεν ταιριάζουν όλες οι ιδέες σε όλους μας.
Ως εισηγητής όμως, οφείλεις όμως να προσφέρεις μία οπτική,
που θα μπορέσει κάποιος να την πάρει, να την εφαρμόσει και να δει αλλαγή στην πράξη. Ακόμη κι αν εσύ εκείνη την ώρα μιλάς μέσα από την ασφάλεια της θεωρίας. Είσαι μία ευκαιρία για να βελτιώσει ένας άνθρωπος την προβολή, την επιχείρηση ή και τη ζωή του ολόκληρη, ανάλογα με τη θεματολογία και το αντικείμενο.
Όπως είπα και στην εισήγησή μου εκείνη την ημέρα δεν πιστεύω στα κείμενα που μιλάνε για το πρόσωπο. Πιστεύω στα κείμενα που μιλάνε για το όφελος που μπορεί να προσφέρει το πρόσωπο αυτό στον κόσμο.
Σε αυτό μου το άρθρο ξέφυγα λίγο από αυτό. Θεώρησα όμως σημαντικό να μοιραστώ την εμπειρία μου για κάθε έναν που έχει βρεθεί κάποια στιγμή στη ζωή του στο δίλημμα του αν θα προχωρήσει ή αν θα υποχωρήσει στους φόβους και τις ανασφάλειές του.
Αν μου δίδαξε κάτι η δική μου παρωδία προς το WordCamp Athens 2019,
ήταν ότι μπορώ να έχω όλες τις ανασφάλειες και τους φόβους του κόσμου. Και να τους επιτρέπω να υπάρχουν στη ζωή μου, μέχρι το σημείο που με κάνουν αναβλητική και να προλαβαίνω τις προθεσμίες μου στο παρά πέντε.
Από εκεί κι έπειτα όμως, ούτε οι φόβοι μας ούτε οι ανασφάλειές μας έχουν το δικαίωμα να μας σταματούν από τις ευκαιρίες που εμφανίζονται μπροστά μας. Με πολύ απλά λόγια, αν δεν ήταν για εμάς δε θα είχαν εμφανιστεί ποτέ.
Στο τέλος της ημέρας και κάθε εμπειρίας το μόνο που έχει σημασία είναι να ξέρουμε μέσα μας ότι κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε. Είτε το λέμε με υπερηφάνεια, είτε με σκυμμένο το κεφάλι. Μία ήττα, που έγινε έπειτα από προσπάθεια είναι πολύ καλύτερη από μία κατά φαντασία απόπειρα να γίνουμε καλύτεροι.
Μην ξεχνάς ποτέ τους ανθρώπους που έντυσαν την κάθε εμπειρία
Κλείνοντας, θέλω να τονίσω ότι τα μισά από τα λόγια που έγραψα δεν είναι δική μου έμπνευση. Είναι κομμάτια συζητήσεων με δικούς μου ανθρώπους. Με αγαπούν τόσο πολύ ώστε να με ακούν, να μου δίνουν τον χρόνο τους ή και καμιά κλωτσιά στον πισινό όταν χρειάζομαι λίγο σπρώξιμο να κάνω το επόμενο βήμα μου.
Με την ελπίδα ότι αυτά τα άτομα θα διαβάσουν αυτό το κείμενο: Σας ευχαριστώ πολύ που είστε μαζί μου σε αυτό το προσωπικό μου ταξίδι να ανακαλύπτω τον εαυτό μου καθώς και τους τρόπους με τους οποίους μπορώ να προσφέρω κι εγώ την αγάπη μου έτσι απλόχερα, παίρνοντας πρώτα από όλα παράδειγμα από εσάς.
Πιο συγκεκριμένα, αναφορικά με την εμπειρία που εξιστορείται αυτό το κείμενο:
Αρχικά, χαίρομαι πολύ που παρακολούθησα εισηγήσεις που όντως πρόσφεραν ιδέες και οπτικές για να κάνω πράγματα με την Online προβολή μου στην πράξη.
Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω:
Την επιτροπή του WordCamp Athens 2019 που επέλεξε την εισήγησή μου, καθώς και κάθε μέλος αυτής της υπέροχης ομάδας.
Τη Ναταλία Παλάντζα για τη δημιουργία του promo video της εισήγησης αυτής.
Την Στέλλα Κάσδαγλη που έχει υπάρξει για εμένα πρότυπο στο πως να δημιουργώ όμορφα κείμενα στο Διαδίκτυο.
Θέλεις να πάρεις μία ιδέα για το πως δημιουργείς περιεχόμενο που πουλάει, αλλά σου διέφυγε το WordCamp Athens 2019; Κανένα Πρόβλημα! Σου έχω την παρουσίαση και το Video!
2 Απαντήσεις